Przedsiębiorczy styl życia

Czasami jak mądrość na mnie spłynie to aż w pięte mi pójdzie. Ten tekst nie jest o prowadzeniu biznesu ani pracy na etacie. Jest o przedsiębiorczym stylu życia. Bo forma naprawdę nie ma znaczenia.

Długo ten tekst u mnie leżakował prawie gotowy ale ciągle czegoś mu brakowało. Nie czułam, że jest wystarczająco mocny aby cię przekonać do mojej idei, a w sumie bardzo mi na tym zależy. I kiedy w jednym z ostatnich artykułów napisałam, że „moim celem jest wybudowanie domu bez udziału zewnętrznych źródeł finansowania w postaci kredytu – to ten cel jest dla mnie najważniejszy, a nie sposób w jaki na jego realizację zarobię”, poczułam, że to najlepsza definicja przedsiębiorczego stylu życia, który prowadzę. Dzisiaj chcę ci o tym opowiedzieć.

Prowadzę firmę, współpracuję z kilkoma firmami na względnie stałych warunkach, mam też bardziej i mniej stałych klientów. No mix absolutny. Wcześniej pracowałam ponad 7 lat w korporacji, a  w tym czasie przerobiłam każdy rodzaj umowy. Trzeba przyznać mam trochę doświadczenia i wiesz co? Absolutnie nie uważam, że gdzieś jest lepiej, a gdzieś gorzej i że któryś rodzaj umowy jest bezpieczniejszy od innych. Wszystko zależy od celu który nam przyświeca.

Gdy zaczynałam pracę chciałam się rozwijać. Byłam na początku swojej drogi, nie wiedziałam nawet co w ogóle chcę robić i kim chcę zostać „jak dorosnę”. Po prostu czułam, że muszę zbierać doświadczenia i uczyć się jak najwięcej aby z tego wszystkiego wybrać takie obszary, które sprawiają mi największą frajdę. Tak. Taki ze mnie rozwojowy freak.

Już podczas studiów czułam, że nigdzie nie nauczę się więcej i nie ma dla mnie lepszego startu niż praca w korporacji. Jak poczułam tak zrobiła, krok po kroku aż do ściany. Do ściany zbudowanej nowymi priorytetami. I chociaż nadal uwielbiam się rozwijać dzisiaj moje poczynania zawodowe podyktowane są całkiem odmiennym celem: wybudować dom w lesie.

Nie ma dla mnie znaczenia czy zarobię na jego budowę pracując na etacie, czy w ramach prowadzonej firmy, zwłaszcza że jako trener biznesu też miałam samodzielne stanowisko, a i na rutynę nie narzekałam. Wybrałam własną działalność bo absolutnie nie wyobrażam sobie aby ktoś zatrudnił mnie na etacie z wynagrodzeniem wyższym niż moje możliwości dochodowe we własnej firmie.

W tym miejscu jednak uroczyście oświadczam, że jeżeli kiedyś znajdzie się taki wariat, który da mi swobodę działania, zadaniowy tryb pracy, a być może nawet opcję pracy zdalnej i odpowiednie wynagrodzenie, nie wykluczam, że oto powrócę „na etat”. Bo na litość jedyną wypróbowałam wszystkie i naprawdę nie przywiązuję się do formy wykonywanej pracy (etat, freelance, własna działalność) ani rodzaju umowy (umowa o pracę, o współpracy, zlecenie czy dzieło).

Obrałam azymut na swój cel, wiem co potrafię i jak mogę to zamienić na złotówki, które ten cel pomogą mi zrealizować. Ot i cała filozofia.

Gdy na pytanie „Co chcesz robić zawodowo?” słyszę „Chcę prowadzić własną firmę” to zrozumieć nie mogę. Naprawdę własna firma to cel sam w sobie? Nie CO chcę robić, w CZYM się specjalizować tylko w JAKIEJ formie? A może jednak za tą myślą idzie bagaż przekonań lub myślisz o firmie bo tak podobno jest fajniej?

Bywa też odwrotnie. „Chcę znaleźć stałą pracę na etacie”, a mi włosy na głowie się prostują. Już takie cuda widziałam, że naprawdę uwierz – żaden rodzaj umowy nie zagwarantuje ci bezpieczeństwa zatrudnienia. To to CO potrafisz daje ci największe bezpieczeństwo, niezależnie w jakiej formie świadczysz swoje usługi.

Jeszcze raz.

To nie rodzaj umowy i forma pracy definiuje kim jesteś ale kompetencje, które posiadasz i gotowość do ich wykorzystania przy każdej nadarzającej się okazji. Oto sedno przedsiębiorczego stylu życia.

Cały czas mam jednak wrażenie, że moja idea nie wybrzmiała nazbyt dosadnie. Pozwól, że przedstawię ją w formie postulatu. Tak zawsze czytelniej i jakby bardziej w pamięci zapada.

1. Nie będzie miała dla ciebie znaczenia forma zatrudnienia i rodzaj umowy, a jedynie praca przybliżająca cię do realizacji twoich celów, tych najprawdziwszych z prawdziwych często wcale niezawodowych.
2. Gdy ktoś będzie chciał ci zapłacić za coś co nie mieści się w standardowej definicji zawodu, który wykonujesz ale jesteś w stanie to zrobić na wysokim poziomie, nie odmówisz.
3. Gdy dostrzeżesz szansę na dodatkowy dochód w miejscu, w którym nikt inny go nie dostrzega, zrobisz to, a zarobionym pieniądzem nie wzgardzisz.
4. Gdy w głowę cię trzepnie pomysł na biznes/produkt/usługę, który nie wymaga znacznych nakładów finansowych zamiast analizować, zaczniesz działać w ramach projektu pobocznego. I niech dzieje się magia.
5. Zamiast zastanawiać się gdzie chcę pracować, zastanowisz się po co w ogóle chcesz pracować. Gdyby nie moje umiłowanie do finansowego spokoju ducha i perspektywa tarasu na dachu garażu w moim domu jak-ze-Zmierzchu najpewniej robiłabym NIC w czystej postaci. Ty też możesz.
6. Nie będziesz na siłę zamieniała pasji w biznes i oddzielisz grubą krechą pasjobiznes (sic!) od pracy z pasją.
7. Swojej działalności nigdy nie określisz też mianem kobiecego biznesu, a ew. biznesem dla kobiet. I tak. Lubię chodzić zarówno w obcasach, jak i w trampkach.

Pracujemy po coś i najwyższa pora dowiedzieć się PO CO. Bo naprawdę nie jest ważne gdzie pracujesz i w jakiej formie, twojej pracy przyświeca nadrzędny cel. Dla jednych to 6-godzinny dzień pracy, możliwość rozwoju, prestiż wynikający ze stanowiska, dla mnie możliwość sfinansowania budowy domu i styl życia który lubię. A jaki jest twój?