Mam taki „talent” zwany też ostrym językiem. Potrafię być bardzo dosadna, a ciętej riposty może mi pozazdrościć sam Kuba Wojewódzki. Za swoją najcenniejszą umiejętność uważam jednak zasadę 2xM  czyli myśl i milcz, która pomaga mi powstrzymać emocje i język na wodzy. Po prostu nie lubię ranić i sprawiać przykrości. Zwłaszcza w tematach dotyczących cudzych wyborów. Jeżeli nie nabyłaś jeszcze tych umiejętności możesz być z siebie dumna. Ktoś na pewno prędzej czy później cię zacytuje. Płacząc.

Artykuł powstał w ramach projektu Blogerzy vs. Niepłodność wspierającego akcję Niepłodności nie widać zorganizowaną przez redakcję magazynu Chcemy być Rodzicami.

To pierwszy artykuł który poprzedziłam tak gruntownym researchem. Przeczytałam chyba cały internet, wypytałam znajomego pedagoga i powiem jedno. Włos mi się na głowie wyprostował na samą myśl o tym, że ktokolwiek mógłby pomyśleć, że „adopcja to pójście na łatwiznę”. A jednak ktoś nie tylko tak pomyślał ale i wypowiedział. Na głos. Kierując swoje słowa do osoby, która bezskutecznie stara się zajść w ciążę. Do osoby która jest niepłodna. Do osoby, której największym marzeniem jest dziecko.

Empatia to moje drugie imię ale uwierz, że nawet samej mi trudno wyobrazić sobie rozterki kobiety, mężczyzny, pary, małżeństwa którzy z jednej strony chcą mieć dziecko, a z drugiej nie mogą. Nie wiem w którym momencie biorą pod uwagę adopcję. Na początku, na końcu, a może to zależy. Domyślam się jednak, że gdy pierwszy raz pada pytanie „a może zastanówmy się nad adopcją?” pojawiają się setki dylematów i tylko jedno, niegasnące pragnienie. Chcemy być rodzicami.

Z niepłodnością zmaga się w Polsce 15-20% par więc statystycznie powinnam znać takich kilka. Jednak do żadnej nie dotarłam aby zapytać wprost o ich zdanie w temacie. Żadna z par, które znam oficjalnie nie przyznała, że dziecka mieć nie mogą. Chociaż chcą. Wykorzystałam zatem swoje empatyczne zdolności i stworzyłam listę potencjalnych dylematów osób rozważających adopcję dziecka. A może to moje dylematy pojawiające się na myśl o ew. adopcji?

→ Adopcja to bardzo skomplikowany proces. Czy wytrzymam? A jeśli powiedzą, że się nie nadaję na matkę/ojca czy będę w stanie pogodzić się z tym faktem?

→ Nie będę wiedziała kim są biologiczni rodzice dziecka i co przeżyło we wczesnych latach życia. A jeżeli ta krzywda w nim pozostała czy będę w stanie mu pomóc?

→ Czy dam radę poinformować bliskich o powodach mojej decyzji czyli niepłodności? A może w ogóle nie powinnam o nich mówić tylko poinformować o chęci adopcji dziecka?

→ Czy moja rodzina, przyjaciele, znajomi będą w stanie zaakceptować fakt adopcji? Chciałabym by to dziecko miało dziadków ale czy moi rodzice są na to gotowi?

→ Czy dam radę znieść wszelkie opinie na temat mojej decyzji wygłaszane przez bliskie i zupełnie obce, przypadkowe osoby? Czy będę w stanie chronić moje dziecko przed krzywdzącymi opiniami innych?

→ No właśnie, a czy to dziecko będę mogła w ogóle nazywać moim? Czy mnie pokocha? Czy ja je pokocham? Czy będziemy w stanie stworzyć rodzinę wiedząc, że matką biologiczną jest inna kobieta? Czy będziemy dobrymi rodzicami?

Załóżmy jednak, że nasza para jest bardzo zdeterminowana, a pragnienie zostania rodzicami jest silniejsze od wszelkich wątpliwości. Czują, że dadzą radę stawić czoła światu, w końcu czego się nie robi dla miłości. Czego się nie robi dla swojego dziecka. Ale czy dadzą radę pomyślnie przejść całą procedurę adopcyjną?

Nie odkryję Ameryki jeśli napiszę, że coś jest łatwe, jeżeli przychodzi bez wysiłku. Ot, po prostu. Nie wiem zatem kto jest w stanie bez wysiłku przejść przez całą procedurę adopcyjną, która w bardzo dużym skrócie wygląda następująco:

→ Wizyta w ośrodku adopcyjnym i złożenie dokumentów

Sama wizyta nie jest niczym złym. Ot po prostu pracownik wypyta o naszą motywację, poinformuje o całej procedurze i przekaże listę wymaganych dokumentów. A wśród nich m.in. zaświadczenie o dochodach, o stanie zdrowia i kondycji psychicznej oraz opinia z miejsca praca. A takie tam „świstki”, które chętnie pokazujemy obcym ludziom.

→ Rozmowa z psychologiem

Ależ my chętnie chodzimy do psychologów. Opowiadamy o sobie, naszym życiu i rozterkach. Jak pójdę z partnerem to jeszcze dorzucimy trzy słowa o naszym pożyciu i współżyciu. Będzie pięknie. Ale chcemy być rodzicami więc idziemy, opowiadamy licząc, że psycholog wyda pozytywną opinię, która jest jednym z warunków wydania zgody na adopcję. Phi.

→ Weryfikacja warunków bytowych

Z tym nie powinno być problemu. Zaprosimy przemiłą Panią z ośrodka adopcyjnego. Ugościmy. W końcu „gość w dom, Bóg w dom”. Niech zobaczy nasz piękny dwupoziomowy apartament. I pokój dla dziecka. Ale co jeśli mieszkamy w kawalerce? Może nie nadajemy się na rodziców?

→ Szkolenie

→ Wybór dziecka

→ Spotkania z dzieckiem

Podczas tych spotkań powinna powstać więź. Ale może nie śpiesz się tak z miłością. W końcu ostateczną decyzję musi podjąć Sąd. To on zadecyduje czy ta magia ma szanse przetrwać i przerodzić się w miłość.

→ Sądowa zgoda na zmianę miejsca zamieszkania dziecka

Nic się nie martw. Przed sądem wesprze cię ośrodek adopcyjny. Zgromadził na twój temat już tyle informacji, że nie powinno być problemu. Jak to mówią „z górki”. Bo co może pójść nie tak? Wszystko.

→ Wspólne zamieszkanie

Zobacz jak to wszystko się układa. Twoje dziecko, już w domu. Z wami. Hola, hola. Ale czy to już twoje dziecko? Niestety. Jeszcze lepiej się nie angażuj. Jeszcze nie kochaj. Potrafisz to powstrzymać? Mam nadzieję. Bo to dopiero okres preadopcyjny, podczas którego wiele mądrych głów w tym kurator sądowy i pracownicy ośrodka adopcyjnego będą sprawdzali czy dziecko jest szczęśliwe. Z tobą. Z wami. Jeśli tak, przygotują piękną opinię dla Sądu, który podejmie ostateczną decyzję. Gdzie w tym miejsce na twoje rozterki i wątpliwości? Nie ma. Musisz pokazać chęć i gotowość, wszelkie obawy mogą być niejednoznaczne.

→ Ostateczna decyzja sądu

Jeżeli jest pozytywna. Biegnij do USC. Oficjalnie możecie być RODZINĄ. Oficjalnie możesz kochać. Oficjalnie zostałaś mamą, a ty tatą, a wy rodzicami. Twoja siostra jest ciocią, a rodzice dziadkami. Tylko czy oni na pewno są na to gotowi? Wróć do dylematów i przeczytaj jeszcze raz.

A ja jestem z siebie dumna. Chyba udało mi się dowieść, że „adopcja to pójście na łatwiznę”. A może nie? Może adopcja to jedna z najtrudniejszych decyzji i jedno z najcięższych doświadczeń jakie może stać się naszym udziałem? Ale czego się nie robi z miłości. Jeszcze tylko naucz się radzić z tymi wszystkimi obiegowymi opiniami*, które wygłaszają inni szczęśliwi rodzice, w tym m.in.:

• „niepłodność to kobiecy problem”
• „niepłodność wymaga jedynie leczenia medycznego”
• „stosowanie antykoncepcji prowadzi do niepłodności”
• „abstynencja seksualna wzmacnia plemniki”
• „wegetarianizm może być przyczyną niepłodności”
• „skoro urodziłaś pierwsze dziecko, bez problemu urodzisz kolejne”
• „wcześniejsza aborcja ma wpływ na płodność”
• „niepłodność dotyka ludzi, którzy prowadzili burzliwe życie seksualne w przeszłości”

Powyższy artykuł stanowi moją opinię na temat obiegowego mitu adopcja to pójście na łatwiznę. Nie było moim celem zniechęcenie do adopcji, a jedynie zwrócenie uwagi jak krzywdzące może być wypowiadanie przypadkowych, nieprzemyślanych osądów. Procedura adopcyjna celowo została przeze mnie przedstawiona w „krzywym zwierciadle” bo nie ma we mnie przyzwolenia na traktowanie adopcji jako pójścia na łatwiznę. Pamiętaj też, że nie jestem psychologiem i nie pracuję w ośrodku adopcyjnym. Jeżeli temat cię interesuje i rozważasz adopcję dziecka koniecznie skontaktuj się z najbliższym ośrodkiem adopcyjnym i nie traktuj tego artykułu jako prawdy objawionej lub wskazówek co do postępowania.

* Lista przykładowych mitów, które zostały/zostaną podjęte w ramach projektu Blogerzy vs. Niepłodność zorganizowanego przez Dagmarę z bloga Socjopatka. Przy tej okazji chciałam ci bardzo podziękować za podjęcie tematu i inicjatywę integrującą ponad 20 różnych blogerów, którzy nie boją się mówić o tak trudnym temacie jakim jest niepłodność. Jesteś wielka. Go girl!