Że perfekcjonizm jest wrogiem efektywności wszystkie wiemy. Nie sposób się nie zgodzić. W końcu zabiera ci swobodę działania. Zabiera też wolność bo przez nieustanne dążenie do perfekcjonizmu, stajesz się jego więźniem. Znalazłam jednak sposób na uśpienie czujności strażniczki (tak, ciebie). Będziesz miała szansę wykraść klucz i uciec z tego więzienia ku chwale produktywności i twojego zdrowia psychicznego. Gotowa?

Jakiś czas temu prowadziłam szkolenie dot. budowania zespołów. Akurat w kontekście zespołów stanowiących wewnętrzną strukturę korporacji ale równie dobrze mógł to być choćby zespół projektowy. Zespół to grupa osób o podobnych lub odmiennych ale jednak uzupełniających się kompetencjach, stworzony (o czym często zapominamy) w celu realizacji konkretnych zadań. Chociaż to kompetencje właśnie stanowią podstawę tworzenia zespołu to tak naprawdę szereg innych cech decyduje o tym czy zespół potrafi się porozumieć wewnątrz i na zewnątrz i czy postawione cele realizuje. Bo jak nie wiadomo o co chodzi to najpewniej chodzi o działanie, czy jakoś tak. To właśnie ta skuteczność działań świadczy o sukcesie zespołu, menadżera i całej organizacji. Po prostu.

Nie lubię teoretyzować więc i tym razem szkolenie poprzedziłam badaniem, efektem którego była diagnoza ról zespołowych poszczególnych członków zespołu. Wykorzystałam do tego celu model Belbina.

• Kreatora – inspiruje, inicjuje nowe projekty, generuje pomysły;
• Koordynatora – osoba zarządzająca, delegująca, spinająca wszystko w całość;
• Implementera – wdrożeniowiec, dowozi projekt do końca i szczęśliwego zakończenia;
• Ewaluatora – dąży do poprawy, optymalizacji, rozwija koncepcje i pomysły kreatora;
• Lokomotywę – osoba długodystansowa, motywuje gdy innym motywacji brak po to by dobiec do mety;
• Poszukiwacza źródeł – zgłębia, pogłębia, drąży, szuka innych możliwości po to by znaleźć rozwiązanie problemu;
• Duszę zespołu – dba o poprawne relacje wewnątrz zespołu bo jak wiadomo złe nastroje przekładają się na brak efektywności;
• Specjalistę – jego podstawową rolą jest dostarczanie wiedzy i umiejętności niezbędnych do wykonania zadania;
• Perfekcjonistę – dopracowuje detale, dba o każdy szczegół, który łatwo przeoczyć zwłaszcza gdy w grę wchodzi projekt, w który zaangażowane jest wiele osób.

To co ważne:

• każda z tych ról ma zarówno mocne, jak i słabe strony (tak, tak perfekcjonista też),
• jedna osoba może mieć kilka ról ale zawsze jedną dominującą,
• właściwie zbudowany zespół to zbiór osób pełniących w sposób naturalny zróżnicowane role.

Dlatego też kwestionariusz badania ról wykorzystywany jest m.in. w procesie rekrutacji (btw spotkałaś się kiedyś z tym badaniem w trakcie procesu rekrutacyjnego?).

W szkoleniu brało udział kilku trenerów i każdy z nas równolegle pracował z innym zespołem. Mi przypadł akurat zespół ze znaczącą przewagą perfekcjonistów. Przypadek? Nie sądzę!

W trakcie szkolenia faktycznie ujawniły się wszystkie negatywne aspekty perfekcjonizmu. Zespół w którym dominowali perfekcjoniści miał problem ze skończeniem zadania na czas. Z mojej perspektywy było to nawet trochę zabawne, chociaż z innej mogło być przerażające. Otóż wykonując zadanie przed napisaniem rozwiązania na flipcharcie tworzyli konspekt na brudno, na mniejszych kartach. Założenie mieli takie by po skończeniu pracy koncepcyjnej, pięknie przepisać wszystko na flipchart. Efekt był łatwy do przewidzenia.

Z uwagi na brak czasu i pośpiech po pierwsze nie skończyli zadania (przewidziany czas spożytkowali na stworzenie konspektu i planu działania, a nie na działanie), a po drugie pomimo starań ich flipchart był o wiele mniej atrakcyjny wizualnie od flipchartów pozostałych zespołów, które przykładały do tego mniej wagi. Za to notatki na brudno to majstersztyk. Kolory, podkreślenia, strzałki, chmurki, wzorki. Było tam wszystko. Tylko co z tego skoro na planowaniu się skończyło i tylko ja, a nie pozostałe grupy mogłam zobaczyć efekt pracy zespołu?

Prawda to niepodważalna, że na owoc pracy perfekcjonistki trzeba poczekać tzn. perfekcjonistka uważa, że jeszcze trzeba poczekać chociaż nie-perfekcjonistka uważa, że już dawno jest super. Na skutek pozostawania w swoim perfekcyjnym ale jednak więzieniu, stoimy w miejscu i zamiast odnosić własne jesteśmy tylko obserwatorami cudzych, jakże nie-perfekcyjnych sukcesów. Wiecznie zastanawiamy się nad fenomenem kogoś kto w naszym mniemaniu jest nie-perfekcyjny ale sami nie napiszemy żadnej książki chociaż wydaje nam się, że potrafimy lepiej (no kto napisał lepszą wersję Pięćdziesięciu twarzy Greya? no kto? Ja też nie, chociaż sama mówiłam, że zrobiłabym to 100x lepiej). Wychodzi na to, że perfekcjonizm naprawdę niewiele wnosi i obecna krytyka perfekcjonizmu jest uzasadniona. Jest tylko jedno ale…

Świat nie jest tylko czarny albo tylko biały. I tak jak napisałam wcześniej, każdy typ ma zarówno mocne strony, jak i te słabe. Perfekcjonistka ma problem z ukończeniem swojej pracy i pokazaniem jej nigdyniewystarczającosuperperfekcyjnych efektów światu ale doskonale sprawdza się tam gdzie liczy się szczegół, nie ogół czyli we wszystkich audytach i kontrolach jakości.

Dlatego zwracam się do ciebie bezpośrednio droga Perfekcjonistko, której biznes się nie spina bo twój produkt nigdy nie jest dość dobry, a co najmniej mógłby być lepszy. Nie tłamś swoich naturalnych, perfekcjonistycznych upodobań, tylko wykorzystaj je w odpowiednim momencie. Gdy będziesz już na finiszu pracy daj upust swoim perfekcjonistycznym potrzebom i przeprowadź badanie jakości. Ale umówmy się. RAZ. Utnij ten łańcuch nieskończoności, w dążeniu do perfekcji. Jeden, jedyny raz usiądź i wypisz wszystko co chcesz zmienić, na co chcesz zmienić i jak to zrobisz. A później zmień/popraw, zamknij oczy i pokaż efekty światu.

Twoimi najlepszymi recenzentami i tak będą klienci. Nie odbieraj im tej przyjemności. Nie odbieraj mi tej przyjemności. Pokaż mi swój nieperfekcyjny produkt/usługę. Nikt inny cię tak dobrze nie zrozumie jak ja gdyż, otóż, ponieważ, TAK.

Mam na imię Magda i jestem zawodową perfekcjonistką, która znalazła sposób na oswojenie wroga. Od razu rozwiewam wszelkie wątpliwości. Tak, da się z tym żyć. Od kilku lat prowadzę nieperfekcyjną firmę, a to dla przykładu jest mój bardzo nieperfekcyjny blog. Jak ci tutaj?