Długo zastanawiałam się jak uczcić ten pierwszy rok blogowania. Mogłabym statystykami odwiedzających mnie czytelników, ilością napisanych tekstów i tych najchętniej czytanych. Mogłabym zatańczyć, zaśpiewać albo napisać wiersz. Nie zrobię żadnej z tych rzeczy. Postanowiłam podziękować ci za to, że ze mną jesteś dzieląc się  jedną, złotą myślą. Ku chwale nicnierobienia.

Ta myśl jest ze mną odkąd pamiętam. Czułam ją przez skórę już w przedszkolu, na studiach nie opuszczała mnie nawet przez sekundę, a obecnie w pracy codziennie motywuje mnie do podejmowania kolejnych wyzwań. Gdy do swojej codziennej listy zadań dołożyłam dopracowany blog i okołoblogowe przedsięwzięcia jak Monkey Business | mnkb™ utwierdziłam się w przekonaniu o jej słuszności. Bo każda doba ma 24h. Moja. Twoja. Jej.

Nie, to jeszcze nie była ta myśl. To dopiero intro.

Gdy 26.01.2016 machina ruszyła i powstał blog Dopracowani™  przeczuwałam, że to będzie wyjątkowe miejsce. Jak zwykle intuicja mnie nie zawiodła. Dla mnie jest bardzo wyjątkowe ♥

Mogę dzielić się z wami swoją wiedzą i doświadczeniami. Mogę realizować swoją misję, którą od zawsze było wsparcie w rozwoju i pomoc na etapie kreowania wymarzonej ścieżki kariery aby każdy kto chce pracować, pracował i to w sposób, który sobie wymarzył.

Moim (jak zwykle nieskromnym) zdaniem ten blog jest nie tylko ładny ale i mądry, a to było dla mnie priorytetem w chwili jego powstawania.

Na tym blogu piszę o pracy niezależnie od formy (etat, własna działalność, freelance) więc widziałam delikatne zdziwienie i bardzo duże zainteresowanie, gdy jakiś czas temu w przypływie oczywistej ale niemożliwej do zrealizowania potrzeby, przegryzienia kawy pączkiem napisałam, że z natury jestem leniwa. Leniwa w rozumieniu, że jak mam wybierać między pracą, a nie pracą to i tak wybiorę oglądanie seriali. Podtrzymuję. Zdania na swój temat nie zmieniłam, chociaż od tamtej pory kilka projektów udało mi się szczęśliwie zakończyć i ze trzy złotówki zarobić.

Tylko żebyśmy się źle nie zrozumiały. Kocham swoją pracę. Bo jest niezwykle kreatywna. Bo w tym czym się zajmuję jestem naprawdę dobra. Bo sama sobie ją zaplanowałam 10 lat temu więc teraz jest zwieńczeniem tamtejszych wyobrażeń nt. siebie 10 lat później. Bo dążyłam do obecnego stanu krok po kroku każdą swoją decyzją zawodową (z 2-letnią przerwą kiedy to zwątpiłam w swój cel na rzecz <a może lepiej zrealizuję się w roli menadżera?>). Bo daje mi możliwość nieustannego rozwoju, co jest jedną z moich podstawowych wartości. I w końcu. Bo daje mi możliwości dywersyfikacji dochodów i w zasadzie nic mnie nie ogranicza bo moje pomysły absolutnie nigdy się nie kończą.

I w tej całej miłości do pracy mam tylko jedną większą. Błogie nicnierobienie.

Kocham swoją pracę ale nicnierobienie kocham bardziej. Kocham chwile spędzone z bliskimi, czas który upływa mi na zabawach z Bomburem lub w wannie z książką. Uwielbiam seriale i chillowanie do góry brzuchem. Dlatego po prostu nie celebruję samej pracy, jako takiej. Traktuję ją jako środek do celu. Do wygodnego, bezpiecznego życia i spełniania marzeń.

Nie żyję po to by pracować ale po to by cieszyć się z jej efektów i możliwości jakie mi daje. Praca nie jest moim celem ale już dobrostan mój i moich bliskich, high life, dom <jak ze Zmierzchu> i pokaźna poducha finansowa, jak najbardziej.

Jako że jestem leniwa nie celebruję stanu zapracowania. Wolę zrobić coś raz, a dobrze i najsprawniej jak to tylko możliwe. W ustalaniu priorytetów, zarządzaniu sobą w czasie, delegowaniu zadań osiągnęłam mistrzowski poziom, a skupiam się tak intensywnie, że ze stanu flow chyba nic mnie nie wybije. Przeszkodą może być tylko mój perfekcjonizm ale ten już szczęśliwie oswoiłam.

Pracuję szybciej by bez zbędnej zwłoki odebrać swoją nagrodę i cieszyć się nicnierobieniem. Pracuję efektywniej więc mogę więcej, a moja doba wydaje się jakby dłuższa. Stąd właśnie moja złota myśl i chyba słuszny wniosek.

I to o tyle zaskakujące, że kiedy rozmawiam z dziewczynami w trakcie sesji to swoje lenistwo wskazują najczęściej jako przeszkodę do realizacji celu. A ja w opozycji uparcie wyznam, że to lenistwo jest moim motorem napędowym. Wykonać szybciej swoją pracę by jeszcze szybciej poświęcić się nie-pracy. I od razu uprzedzam. Szybciej nie znaczy byle jak. Bo bylejakością pogardzam niezwykle intensywnie.

Czy zatem tylko leniwi mogą odnosić sukcesy? Nic bardziej mylnego. Chodzi po prostu o motywację.

Pracuje szybko i efektywnie bo motywuje mnie perspektywa rychłego nicnierobienia i kusi opcja robienia rzeczy przyjemniejszych, choćby pisanie tego artykułu. Bardzo, naprawdę najbardziej cieszę się, że mogę zawodowo robić to w czym jestem dobra. Cieszę się, że dzięki mojej pracy internety robią się jakby ładniejsze, a ludzie szczęśliwsi bo znajdują wymarzoną pracę, rozkręcają swoje biznesy. Ale praca na pewno, nigdy nie stanie się sensem mojego życia.

Dlatego jeżeli podpatrujesz innych ale zamiast napędzać się do działania, skłania cię to do refleksji <nigdy tego nie osiągnę, jestem taka leniwa> uśmiechnij się, przybij sobie piątkę i pamiętaj. Leniwi mogą więcej. Tylko po to by za chwilę robić to co kochają najbardziej czyli tzw. NIC.

Czego tobie i sobie życzę z okazji tych 1. dopracowanych urodzin ♥

Psss A jeżeli chcesz mi zrobić super prezent i podoba ci się na moim blogu będzie mi super miło gdy polubisz pracowity blog na Facebooku. Oprócz zajawek najnowszych tekstów publikuję również informacje o branżowych wydarzeniach, zdjęcia mojego autorstwa i śmieszne gify. Inaczej mówiąc na blogu znajdziesz same mądrości i kilka bezeceństw, a na Facebooku same bezeceństwa i tylko kilka mądrości. To co? Wchodzi w to?