pasja 

To jak to jest? Zamieniłaś już swoją pasję w pracę? Zarabiasz na niej? Szyjesz najpiękniejsze ubrania, w które wkładasz całe serce? Pieczesz najpyszniejsze ciasta i projektujesz najcudowniejsze wnętrza? Mogłabym pogratulować, ale czy powinnam?

Czy moja praca jest moją pasją? Kiedyś myślałam, że tak. Dzisiaj wiem, że nie jest. Po prostu ją lubię i wykonuję z pasją. Natomiast bez dwóch zdań mam pasję do życia, które wiodę, dzięki swojej pracy. Pracy, która umożliwia mi realizowanie swoich pasji. Pracy, którą wykonuję na najwyższym poziomie, pomimo (a może właśnie dlatego), że pasją nie jest. A za swoją pracę oczekuję zapłaty. Za pasję chyba bym nie potrafiła.

Gdy z pasji zrobisz swój biznes prędzej, czy później stracisz pasję, i co wtedy? Przecież chciałaś zarabiać na pasji więc skoro jej już nie ma, zarobku też nie będzie? Co zrobisz? Zmienisz pracę, branżę, obszar działalności? Jasne. Nic w tym złego. Tylko po co? Przecież to tylko dodatkowy wysiłek związany z przebranżowieniem lub wdrożeniem nowego pomysłu na biznes. Wysiłek wynikający, tylko i wyłącznie, z braku umiejętności oddzielenia pracy od pasji.

Oczywiście nie ma tego ryzyka, gdy swoją pracę po prostu lubisz. Tak szczerze i uczciwie cię cieszy. Gdy wiesz, że jesteś w tym dobra, a dzięki temu doceniana. Gdy pracujesz z pasją nie musisz się martwić, że praca „przestanie cieszyć”, bo nie jest to jej cel nadrzędny. Co więcej zyska na tym i jakość, i twój firmowy kapitał systematycznie uzupełniany pieniędzmi klientów. Bo oni nie oczekują pasji, oczekują jakości. Jesteś w stanie im ją dać? Daj, a zarobione pieniądze wydaj (oby nie na głupoty♥) na swoją pasję.

Robienie z pasji biznesu jest bardzo krótkowzroczne i prowadzi w linii prostej do wypalenia zawodowego. Bo tak jak pasji oddajesz się całą sobą i w pracy będziesz pracowała bez wytchnienia, ponad siły. W końcu:

Przykro mi jeśli kogoś dotknę, ale czy to nie głupie?

Za chwilę nie będziesz miała ani pracy, ani pasji za to zszargany nerw i frustrację, że znowu ci się nie chce. Że ponownie odkładasz na nigdynienadchodzące jutro. A wiem co mówię, bo sama uległam cukierkowej wizji pasjobiznesu.

Pisać i projektować lubiłam od zawsze. Nic więc w tym dziwnego, że gdy odeszłam z korpo-pracy, skupiłam się na rozwoju własnej firmy, w której początkowo pisałam teksty i robiłam projekty graficzne (dopiero z czasem i w odpowiedzi na zapytania klientów poszerzyłam ofertę o web design i strony www). I tak mnie to pochłonęło, że w pewnym momencie, chociaż to głupio zabrzmi, przestało mi się chcieć. Nic nie mobilizowało. Pieniądze. Terminy. Podpisane umowy. Zerwane umowy. Nic. Powiedzieć, że nie chciało mi się wstać z łóżka to jak nic nie powiedzieć.

Cała ta magia „bycia na swoim” oddaliła się do tego stopnia, że nawet rozważałam powrót do korporacji. Wiem jednak czym jest przemęczenie i wypalenie więc nie chciałam przy pierwszym kryzysie rezygnować. Musiałam po prostu nabrać dystansu. Odpocząć. Odpocząć od swojej pracy, bo pasja w międzyczasie gdzieś zniknęła. To nie była ta zajawka, którą miałam wcześniej. To był po prostu projekt graficzny składający się z etapów, za które klienci byli skłonni mi zapłacić, ale w zamian…mieli oczekiwania. A czy ktoś słyszał, aby ktokolwiek mógł mieć oczekiwania względem czyjejś pasji?

Gdy na stół wjeżdżają pieniądze kończy się pasja, a zaczyna praca. To już dla mnie absolutnie naturalne i oczywiste. Obecnie w każdą współpracę wkładam ogrom kompetencji i najwyższą jakość, ale na pewno grafiki nie nazywam już swoją pasją. Monkey Business | mnkb™ to moja praca. Praca, którą uwielbiam ale jednak nadal jest to „tylko” praca. Po prostu.

Nie dorabiam do tego ideologii i jestem przekonana, że modne hasła „rzuć wszystko i zarabiaj na swojej pasji” w końcu też się znudzą, bo ludzie zderzą swoje wyobrażenia z rzeczywistością. Z przykrymi konsekwencjami zamiany pasji w pracę. Z konsekwencjami, z którymi niestety trudno samemu sobie poradzić. Przynajmniej ja nie potrafiłam.

with L O V Ę
magda