Optymizm jest przereklamowany, wolę entuzjazm

Naprawdę bardzo fajnie jest, być optymistką. Piszę to całkiem szczerze i bez ukrytej ironii. W swojej pracy jednak, bardziej od optymizmu, cenię entuzjazm. Bo to on pomaga mi generować nowe pomysły i daje zapał oraz siłę, aby je realizować.

Optymizm to taka naturalna skłonność do dostrzegania samych pozytywów, co z punktu widzenia przedsiębiorcy prowadzącego swoją firmę, bywa mocno zgubne. Można się go wyuczyć, ale nie zmienia to faktu, że jedni go mają z natury, inni muszą wyćwiczyć jako rodzaj postawy względem życia.

Trochę nierówna to walka, więc gdyby to optymizm dawał większą szansę na powodzenie przedsięwzięcia, Ci drudzy byliby na przegranej pozycji. A to nieprawda.

Kiedy pisałam, jakiś czas temu o „czarnej wizji” czyli mojej ulubionej strategii projektowej podniosły się głosy: „Jak to? Tak pesymistycznie?”, „Z takim podejściem to nawet nie chce się zaczynać projektu”, bo to właśnie „optymizm jest super i przez jego pryzmat należy patrzeć w przyszłość”.

Moim zdaniem zbyt duże to uproszczenie, dlatego osobiście jestem fanką entuzjazmu. Ale. Na marginesie dodam. Jedno, nie wyklucza drugiego.

Podczas gdy optymizm mydli nam oczy i najbardziej aktywny jest na starcie, przeszkadzając w racjonalnej ocenie sytuacji, entuzjazm pojawia się zarówno na początku, jak i w trakcie, pomimo realnych zagrożeń i nieuzasadnionych obaw. Nic nie jest w stanie go osłabić, o ile wiemy po co to robimy, a wizja ta jest nęcąco-kusząca czyt. ekscytująca♥

Inaczej mówiąc to rodzaj euforii, ekscytacji i zapału do pracy. Nawet do takiej, która sama w sobie może i nie jest ekscytująca, za to jej efekt i owszem.

I znowu zgodnie z naturalnymi predyspozycjami i temperamentem, jedni zapalają się szybciej, drudzy wolniej, ale niezależnie od tempa, to właśnie ta emocja pcha nas do działania nawet w kryzysie, nawet z kłodą pod nogą.

Bo entuzjazm to emocja. Optymizm natomiast to cecha lub gdy wyuczony, postawa. Cecha z definicji jest bardziej stała od emocji. Tylko w tej sytuacji, o której piszę mniej mi zależy na dożywotnim działaniu, a bardziej na tu i teraz, aż do zakończenia projektu.

Oczywiście. Możesz mi teraz zarzucić: „Jak to? Przecież moja praca to nie projekt. Zależy mi na podtrzymaniu tego euforycznego stanu, a jeśli nie mogę, to zdecydowanie wybieram optymizm.”.

I wszystko pięknie, tylko czy przypadkiem na pracę nie składa jakaś liczba projektów, czynności, elementów, które mogą być ekscytujące. Ale. Nie muszę. I właśnie gdy permanentnie nie są, pojawia się rezygnacja, wypalenie, niechęć do pracy oraz kiełkuje ta myśl, pewnie większości dobrze znana na którymś etapie życia zawodowego:

Albo.

Nazbyt duży optymizm może przysłonić zagrożenia, które uniemożliwią (w optymistycznej wersji, utrudnią) realizację celu. Dlatego mam jedną refleksję. Optymizm jest super ale jako postawa względem życia. W pracy, zdecydowanie bardziej polecam entuzjazm (do działania) i realizm (w ocenie szansy powodzenia).

To entuzjazm, a nie optymizm powoduje, że działamy pomimo obawy przed niepowodzeniem, w oczekiwaniu na ten jakże ekscytujący, efekt naszej pracy. Bo co jeśli nasze obawy faktycznie się potwierdzą? Optymizm jakby zmaleje, entuzjazm bynajmniej. W końcu nie jest związany z optymistyczną wizją, a wypadkową pewnych działań.

Tylko ta ekscytacja, pomaga wstać rano i pracować nad nowymi projektami, pomimo, że ryzyko jest znaczne, a powodzenie tylko szansą, nigdy pewnością – więc i optymistyczne scenariusze, jakby trudniej snuć.

Gdy cel jest dla nas entuzjastyczny i powoduje motylki w brzuchu, charakterystyczne dla stanu zakochania, ale też dla nowego, ekscytującego wyzwania (w końcu zakochanie, to też wyzwanie, prawda?), sam cel jest o wiele częściej osiągany.

A wszystko dlatego, że chcemy poczuć ten euforyczny stan spełnienia i satysfakcji, towarzyszący realizacji celu, nie dzięki sprzyjającym okolicznościom, ale często pomimo ich braku.

Tak to już jest, że na starcie nasz plan jest często w optymistycznym, różowym kolorze. W trakcie, przechodzi przez różne odcienie szarości, a czasami zamienia się w nieprzeniknioną czerń, zwaną czarną dupą. Gdy jednak cel jest entuzjastyczny, na zakończenie, zamienia się w inny. Mój ulubiony. Pantone® o wymownej nazwie #byłowarto.

Czego i tobie życzę.