Powinnaś zjeść na śniadanie coś ciepłego. Lepiej zacznij oszczędzać na czarną godzinę. Nie do twarzy ci w tym kolorze szminki, na twoim miejscu wybrałabym nude. Kto to słyszał żeby jeść tyle pączków, tyłek ci urośnie. Powinnaś zaszczepić dziecko. Nie można szczepić dzieci. Żeby pies nauczył się chodzić na luźnej smyczy, musi mieć kolczatkę. Nie mogłabym być w takim związku, zostaw go. Na twoim miejscu, zrobiłabym inaczej. To zrób.

Nikt tego nie policzył. Ale. Jestem przekonana, że codziennie wypowiadamy co najmniej kilka porad. Wiesz dlaczego? Bo to takie naturalne doradzić, pomóc, podzielić się opinią. Przecież intencje mamy szczere i w ogóle, ach i och! Osoba której właśnie doradziliśmy jaki samochód ma kupić, naprawdę jest szczęściarzem. Pojeździ z 10 lat, jak i my jeździmy. Sylwia z bloku obok niech się cieszy, że nas spotkała na swojej drodze. Bez naszej rady pewnie urodziłaby przez cesarskie cięcie, a tak wie, że jedyny, słuszny sposób to ten naturalny. Nic tylko czerpać wiadrami z naszych doświadczeń.

A wiesz co jest najtrudniejsze w tym wszystkim (i nie mam na myśli porodu)? Powstrzymać się od udzielania rad. Oj bardzo trudne nie doradzać. Próbowałaś?

Kiedy ktoś przychodzi do nas ze swoim problemem, w domyśle potrzebuje rady. Powiedzmy to jednak wprost. W domyśle. To nam się wydaje, że ktoś opowiada o swoim problemie, bo potrzebuje rady, podczas gdy to wcale nie musi być prawda. Zastanów się. Czy miałaś kiedyś potrzebę wygadania? Ot, tak po ludzku. Nie oczekiwałaś porad, chciałaś tylko wyrzucić to z siebie.

Na pewno zauważyłaś na bazie własnych doświadczeń, że już samo nazwanie problemu i głośne wyartykułowanie, bywa rozwiązaniem. Sam problem jakby taki błahy się wówczas wydaje. Jeżeli jednak lubisz doradzać innym, zastanówmy się jakie to może mieć konsekwencje. Bo o szczerości twoich intencji jestem przekonana. Tylko zwróć uwagę, że szczere intencje nie obronią twojej przyjaciółki, siostry, mamy, męża, syna przed negatywnymi konsekwencjami twoich porad.

Oczywiście wyjątek stanowi doradztwo w ramach wykonywanej pracy. Jeżeli idę do doradcy finansowego to nie chcę mu opowiedzieć, jak to nie potrafię gospodarować swoimi finansami, tylko ew. opowiadam o strukturze wydatków i liczę na pomoc w załataniu dziur budżetowych. To samo tyczy się doradcy zawodowego. Nie chcę mu opowiadać o tym jak to trudno mi znaleźć pracę. Płacę mu za to, że doradzi co mam zrobić, abym pracę znalazła. Po prostu ufam, że rozmawiam ze specjalistą, który doradza w oparciu o rzetelną wiedzę dot. okoliczności wpływających na moją, konkretną sytuację.

Już sam brak korzyści przemawia za tym aby ugryźć się w język, a do tego dochodzą jeszcze negatywne konsekwencje nietrafionych porad.

Prawda jest taka, że doradzając częściowo bierzesz odpowiedzialność za wynik będący efektem twoich rad. Jesteśmy dosyć wygodni. Ja. Ty. Ludzie. Nie lubimy brać odpowiedzialności. Dlatego. Nawet prosząc o radę mamy w tyle głowy, że ktoś nas odciąży, powie, że to jest dobry pomysł i wówczas „sukcesy są moje, ale porażki dzielimy na pół”. No jakby lżej w obliczy wyzwania, nie sądzisz? Nie daj się sprowokować.

Spotkałaś się kiedyś z pretensją, że komuś doradziłaś, a efekt był inny niż to przedstawiałaś? Jeżeli nie, to jesteś szczęściarą. Tak się zdarza i to często. Na płaszczyźnie rodzic-dziecko, mąż-żona, między przyjaciółkami, współpracownikami etc. Co więcej takie pretensje są – moim zdaniem – uzasadnione. Zła rada może być gwoździem do trumny nawet najpiękniejszej przyjaźni. Bo do sądu przyjaciółka ze złamanym sercem cię nie pozwie. Ale. To ty będziesz musiała żyć ze świadomością, że złą poradą, podyktowaną dobrą intencją – rozbiłaś czyjeś małżeństwo. W wersji light po prostu doradziłaś nietwarzowy, bo niebieski kolor włosów lub zły krój spodni. Ale jednak.

Inna sprawa. Wyobraź sobie, że jesteś młodą przedsiębiorczynią, starasz się jak możesz, codziennie nowe wyzwania, z trudem, ale jednak ciągle do przodu. Opowiadasz swojej koleżance, bo chcesz trochę się pochwalić, że jednak dajesz radę, nie jest łatwo, ale kurcze, dajesz radę, a tu nagle słyszysz, że „..na twoim miejscu zrobiłabym inaczej”. TO ZRÓB chciałoby się rzec. I choćby jej rady były mega pomocne to w pierwszym odruchu rodzi się sprzeciw „a co mi ona będzie gadała, niech założy własną firmę to pogadamy”. To też całkiem naturalne. Nie lubimy gdy nam mówią jak wychowywać dzieci, jak prowadzić własną firmę, jak żyć. Po prostu nie lubimy. A ty lubisz? To nie może mieć pozytywnego wpływu na żadną relację, niezależnie od jej płaszczyzny.

Czy zatem już nigdy nie będziesz mogła powiedzieć przyjaciółce, że w jasnej, nasyconej zieleni wygląda strasznie? Pewnie, że będziesz mogła. Powiedz. Ale dopiero wtedy gdy o opinię i radę zostaniesz poproszona. Chociaż i to dosyć rozważnie, bo greenery to kolor roku 2017, a moda rządzi się jednak własnymi prawami. Czy masz prawo to podważać?