.bez tytułu

Dzisiejszy artykuł piszę w emocjach które naszły mnie po otrzymaniu wiadomości wraz z CV, która to stanowiła „wyrażenie chęci udziału w procesie rekrutacyjnym”. Na jakie stanowisko? Tego nie wiem. W dużym skrócie wiadomość brzmiała tak. „Mam na imię A. Posiadam ponad 10-letnie doświadczenie zawodowe […] Współpracowałam z takimi firmami jak X, Y, Z […] Chętnie podejmę jakąkolwiek pracę w Agencji CtrlAlt. Może kogoś szukacie?”

.reakcja

Najpierw zrobiło mi się dziwnie-smutno [ale tylko przez chwilę] bo dziewczyna która współpracowała z naprawdę wielkimi firmami, która brała udział w ciekawych projektach [sprawdziłam w CV] szuka jakiejkolwiek pracy. Później przyszła złość. Kurcze jeżeli sama nie wie co chce robić to skąd ja mam wiedzieć? Mam ją dopasować „na czuja” do jakiegoś stanowiska? Wskazać jej obowiązki? A jeśli źle wceluję? Przyjdzie, nie spodoba jej się, odejdzie. Zasadniczo to dlaczego to ja mam brać odpowiedzialność za jej karierę zawodową? Nie no nie. Trudno.

Niemniej ta jedna wiadomość mocno mnie poruszyła. W końcu chcę żeby każdy znał swoje mocne strony i potrafił określić swoją ścieżkę kariery, a później krok po kroku nią podążał aż do osiągnięcia pełnej satysfakcji która poskutkuje chęcią dalszego rozwoju i dalszego podążania. Nową ścieżką. Tutaj wyczułam coś bardzo złego. Coś co działa jak wewnętrzny sabotażysta. Bo pod pozorem zaangażowania w poszukiwanie pracy i chęci jej zmiany tak naprawdę skłania nas jedynie do podejmowania irracjonalnych działań. Tak. To ona. Desperacja.

.przepis

Nie znam historii A. Czy została zwolniona z pracy? Czy sama zrezygnowała? Czuję jednak przez skórę, że była to ta pierwsza opcja i dlatego na niej się skupię. Zwolnienie z pracy niezmiennie plasuje się w pierwszej dziesiątce najbardziej stresujących sytuacji w życiu. Wcześniej mamy m.in. śmierć współmałżonka, rozstanie, ciężką chorobę i pobyt w więzieniu. Naprawdę aż tak? Naprawdę.

W takich sytuacjach [czyt. gdy utraciłeś źródło stałych dochodów] pojawia się szereg negatywnych emocji związanych z poczuciem straty i odrzucenia. Chociaż wiemy, że umowa o pracę to nie jest związek na całe życie w zdrowiu i chorobie, a każda ze stron może w dowolnym momencie umowę rozwiązać. Niby wiemy ale z chwilą wręczenia wypowiedzenia czujemy się niezmiennie…zaskoczeni. Jak to? Ja? Ale dlaczego? Co zrobiłam nie tak? Czujemy, że pracodawca nas zdradził, oszukał, wykorzystał. Do tego dojdzie napiętnowanie społeczne związane ze statusem osoby bezrobotnej, utrata prestiżu, atrybutów sukcesu i co z tym związane pewności siebie. Dodajmy do tego obawę o przyszłość swoją i swojej rodziny która została bez środków do życia co rychło doprowadzi do obniżenia standardu życia i rezygnacji z lwiej części rozrywek. I mamy przepis. Przepis na ową desperację.

.poszukiwania

To właśnie ona wbrew wszelkiej logice każe ci napisać wiadomość „…szukam jakiejkolwiek pracy”. Wysyłanie CV na każde ogłoszenie i jakiekolwiek stanowisko wbrew pozorom wcale nie zwiększa twoich szans na zdobycie pracy. HRabiny to bardzo rozumne istoty. Jeżeli zobaczą że twoje doświadczenia zawodowe i kompetencje zawodowe nijak mają się do profilu kompetencyjnego danego stanowisko i tak nie zadzwonią, a TY:

1. Tracisz swój czas który mógłbyś spożytkować na poszukiwanie pracy zgodnej z twoimi doświadczeniami i ambicjami. Możesz ten czas przeznaczyć również na budowę swojej marki osobistej w Social Mediach takich jak m.in. Goldenline, LInkedIn etc. Uzupełnij profil i pozwól się odnaleźć. Nie wiesz jak? Większość zasad pokrywa się z wymogami dotyczącymi tworzenia CV o których pisałam tutaj. Jeżeli nadal czujesz, że czegoś brakuje chętnie ci pomogę po prostu napisz wiadomość na adres magda@dopracowani.pl.

2. Pogłębia się twój stan odrzucenia, a z pewności siebie pozostaje tyle co nic. Bo jak tu być pewnym siebie skoro wysłałem 150 aplikacji, a odezwały się 2 osoby? No nijak. Ponownie utrata wiary, poczucie odrzucenia, braku kompetencji, przydatności do pracy. Koło się zamyka. Pojawia się desperacja, która w końcu każe ci przyjąć jakąkolwiek pracę. Myślisz, że wtedy będziesz szczęśliwy i spełniony zawodowo? Jeśli tak to wiedz, że się mylisz.

.tips&trics

Dlatego przed wysłaniem CV czytaj z uwagą oferty które wzbudziły twoje zainteresowanie. Wysyłaj CV tylko w te miejsca w których naprawdę chciałbyś pracować czy to z uwagi na potencjalne zarobki, firmę która oferuje pracę, czy też możliwości rozwoju. Swoje CV dostosuj do każdego pracodawcy z osobna i podkreśl, zaznacz większym drukiem, te kompetencje których poszukuje potencjalny pracodawca w swoim ogłoszeniu. On naprawdę zamieścił tam swoje potrzeby. Odpowiedz na nie. Na tym etapie na pewno pomocny okaże się szablon CV, który możesz pobrać dopisując się do listy dopracowanych-Czytelników. Jest nie tylko ładny ale i mądry. Wystarczy mądrze go uzupełnić. Nie wiesz jak? Ja wiem.

.optymistyczny scenariusz

Ale jednak z tych 150 aplikacji odezwały się 2 osoby. Czy coś jeszcze może pójść nie tak?

Może.

Pamiętaj, że jest wielka różnica między entuzjazmem, a desperacją. Osoba entuzjastyczna jest co do zasady pozytywnie nastawiona zarówno do byłej pracy, pracodawcy, jak i nowych wyzwań zawodowych. Desperat wręcz przeciwnie. Cokolwiek. Jakkolwiek. Gdziekolwiek. To nie jest dobry kompas kariery. Desperację naprawdę czuć. Czuć na odległość. Tym bardziej da się ją wyczuć w trakcie rozmowy rekrutacyjnej. Jeżeli nawet jakaś mniej doświadczona HRabinka pomyli ją z entuzjazmem [!o-maj-gar] i zaproponuje ci pracę twoja desperacja ujawni się choćby w zaniżonych oczekiwaniach finansowych.W większości przypadków jednak ponownie:

1. Tracisz swój czas i pieniądze związane z dojazdem na rozmowę z której i tak nic nie wyniknie. Bo jednak doświadczony rekruter ją wyczuje i nic ci nie zaproponuje.

2. Na skutek rozmów których wynikiem będzie jedynie wiadomość tupu „Dziękujemy za udział w procesie rekrutacji ale na ten moment nie jesteśmy w stanie zaproponować Panu/Pani żadnej opcji współpracy. Jeżeli wyraża Pan/Pani zgodę zachowamy CV na potrzeby przyszłych rekrutacji. Dziękujemy za poświęcony czas.” znowu popadasz w bezsilność, czarną rozpacz i dołek psychiczny. Nie chcą mnie? Znowu? Co jest ze mną nie tak?

3. W optymistycznym scenariuszu i tak tracisz – ok 30% swoich dochodów. Bo nie negocjujesz. A warto. Sprawdziłam.

4. Chociaż chwilowo czujesz się lepiej nawet wspaniale bo Yeah w końcu się udało. Złe wróci. Gdy mniej więcej po pierwszym kwartale w nowej pracy minie pierwsze WOW, złe powróci tym razem w postaci poczucia wyzysku i niesprawiedliwości. Przywitasz się z nowym „wrogiem” spełnienia zawodowego. Wypaleniem. Inaczej mówiąc „z deszczu pod rynnę”.

.bez puenty

Dlatego desperacko proszę, nie bądź desperatką. Doskonale rozumiem, że w trudnej sytuacji życiowej, jak utrata pracy gdy zagrożone jest zaspokojenie podstawowych potrzeb bytowych trudno wybrzydzać i podchodzić do tematu z dystansem. Ale zaufaj mi. Taka praca to tylko pozorne rozwiązanie problemu i jakby nie patrzeć zachowanie nie fair. Albo względem twojego nowego pracodawcy. Dał ci szansę, a ty zapewne rychło po podjęciu zatrudnienia zaczniesz szukać nowej. Lepszej. Zgodnej z kompetencjami. Albo względem siebie. Bo pomimo, że praca jest znacznie poniżej twoich kompetencji albo po prostu cię „nie kręci”, nie zaczniesz szukać. Przecież mi zaufał, dał szansę, nie mogę go zawieść. Gdzie tu sens? Gdzie logika? Ucierpi tylko twoja samoocena pompowana nie sukcesem, a poczuciem winy i życiowej porażki.

Ten artykuł nie ma tytułu. Ten artykuł nie ma też puenty. Ten artykuł kończy się pytaniem do ciebie.

CO ZROBIĆ ABY WYJŚĆ Z TEJ SYTUACJI ZWYCIĘSKO?

Tagi

EMOCJE

KARIERA

PERSONALNE

PRACA

Magda Ostrowska

Mam na imię Magda, jestem zwykłą, chociaż multipotencjalną dziewczyną. Nie lubię się ograniczać, dlatego tego nie robię, a zamiast jednego zawodu – mam, co najmniej pięć. Jestem graficzką, blogerką, menadżerką projektów, HRabiną i trenerką biznesu, dałam więc sobie prawo do mądrowania i pokazuję, że naprawdę można, czerpać przyjemność z wykonywanej pracy. Hmm. Hmm. Mhm.

4 Komentarze

on .bez tytułu.

Dotee - Witaj Słońce
23 czerwca 2016 @ 09:53
-

Odpowiedz

Ja bym szukała przyczyn tej desperacji przede wszystkim w odcięciu od źródła stałego dochodu. Jak ktoś ma kredyt na mieszkanie, to naprawdę łatwo może uznać, że lepiej byle jaka praca, niż żadna (dlatego między innymi nie biorę kredytów). Jeśli się ma jakieś choćby niewielkie oszczędności czy jakiekolwiek zastępcze źródło dochodu i nie grozi nam, że brak pracy pociągnie za sobą następne katastrofy, to wtedy można sobie radzić z poczuciem straty i odrzucenia 😉
- Magda Ostrowska | Dopracowani
  23 czerwca 2016 @ 14:56
  -
  
  Odpowiedz
  
  Wszystko się zgadza tylko dla mnie takie zachowanie jest o tyle nieuzasadnione, że naprawdę w takim stanie trudno znaleźć pracę, jakąkolwiek. A takie przeświadczenie o braku sprawczości i rosnące poczucie beznadziei związane z „nikt mnie nie chce” na pewno nie pomoże rozwiązać problemów. Więc jeśli już wysyłamy w akcie desperacji swoje CV gdziekolwiek , to chociaż sprzedajmy się należycie. Jestem fajna, Państwa firma jest fajna, zatrudniając mnie zyskacie 1,2,3. Poczucie własnej wartości trzeba pielęgnować. A i oszczędności rekomenduję poczyniać 🙂
Babownia
2 lipca 2016 @ 00:58
-

Odpowiedz

To jest ciężki temat. Oprócz własnych dręczących myśli i utracie prestiżu, które opisałaś, często osoba, która straciła pracę jest pod presją rodziny. To właśnie najbliższe osoby przyzwyczajone do jakiegoś konkretnego statusu i komfortu życiowego są najbardziej zawiedzione, gdy domowa „opoka i fundament” nagle zachwieje się w posadach. I naprawdę nie wiem, czy da się krótko odpowiedzieć, jak wyjść zwycięsko z tej sytuacji … Pozdrawiam! 🙂
- Magda Ostrowska | Dopracowani
  3 lipca 2016 @ 14:19
  -
  
  Odpowiedz
  
  Zgadza się. Temat trudny. Po to też powstał m.in. pracowity blog. Mam wrażenie, że kobiety które do mnie piszą, a najczęściej są na etapie poszukiwania pracy, potrzebują/poszukują wsparcia właśnie, nawet nie pomocy. Może właśnie dlatego, że nie dostają go od najbliższych, a szkoda. Gdy sama 3 lata temu zrezygnowałam z etatu, a biznes nie kręcił się jak trzeba były pokusy powrotu do etatu. To właśnie wsparcie i ciągły doping Artura, pomogły mi przetrwać najtrudniejszy okres. Dlatego też chcę wspierać i pomagać moim czytelniczkom bo wierzę, że wówczas zadzieje się magia. Desperacja nie jest nikomu potrzebna. Determinacja owszem.

POROZMAWIAJMY

Bardzo najbardziej chcę poznać Twoje zdanie w temacie. Zostaw komentarz.

Click here to cancel reply

Polecam także

Tego nie możesz pominąć

Podróże służbowe | Poznaj jeden z najgorętszych trendów podróżniczych dla zapracowanych

Posted by Magda Ostrowska

Podróżujesz służbowo? Spotykasz się z klientami z całej Polski i świata? Jesteś wysyłana w delegacje przez swojego pracodawcę? Poznaj jeden z najgorętszych …

Czytaj →

DLA PRZEDSIĘBIORCZYCH, NA ETACIE

5 MIN READ